جنبش صهیونیسم

آنها در کنفرانس بال در آغاز سال 1897م. فلسطین را به بهانه این که در برهه ای از زمان در آن زیسته اند، انتخاب کردند. جنبش صهیونیسم عملاً موفق شد که حکومتی خارجی در قلب سرزمین های عربی یعنی در فلسطین تشکیل دهند و بیش تر ساکنان این سرزمین را آواره کنند. صهیونیست ها همچنین موفق شدند حمایت بیش تر اعضای سازمان ملل را کسب کنند و پس از به رسمیت شناختن دولت عبری به وسیله این کشورها نوعی مشروعیت بین المللی کسب کردند. پس از فروپاشی خلافت عثمانی و کناره گیری ترکیه از جهان عرب و اسلام، فلسطین تحت قیمومت انگلستان درآمد و پس از انتقال مرکز ثقل صهیونیسم جهان به بریتانیا تعدادی از صهیونیست ها به مناصب عالی از جمله عضویت در کابینه دولت انگلیس و پارلمان این کشور رسیدند و بالفور وزیر امور خارجه وقت انگلستان با صدور بیانیه معروف خود بخشی از فلسطین را به صهیونیست ها بخشید. این چنین دولت اسرائیل در 15 مه 1948 درست زمانی که نیروهای بریتانیای فلسطین را ترک کردند، تشکیل شد.
 
رویکرد نژادپرستانه بخش آموزش رژیم صهیونیستی
یهودیان معتقدند که همه مردم جهان به آنها ظلم کرده اند به این علت کینه کلیه ملت ها به ویژه عرب ها را به دل گرفته اند. صهیونیست ها بر این باور هستند که ملت های عرب سرزمین آنها را سلب و نهب کرده اند. دکتر مارتا هیلر استاد دانشگاه حیفا در رابطه با سرشت انسان اسرائیلی می گوید:
حرص و طمع و بلندپروازی خصیصه اصلی اسرائیلی هاست، این خوی انسان اسرائیلی را بر آن می دارد تا خود را از سایر ملل متمایز سازد. این مسأله از دوگانگی ریشه دار میان مطلوب و موجود و اصطکاک هویت و ماهیت حکایت دارد. هیلر در پایان این سؤال را مطرح می کند که آیا احساس گناه و از خود بیزاری انسان اسرائیلی عامل اساسی سوق دهنده وی برای یافتن هویتش است؟